یا مهدی زهرا ادرکنی

خطاب عتاب‌آميز حضرت زينب (علیها السلام) به مردم كوفه

ولي ما عملاً روش قرآن را تغيير داده و گريه و ندبه ي تنها را جاي تفكّر و تعقّل نشانده‌ايم! اين جريان را كه مكرّر شنيده ‌ايم روز دوازدهم محرم سال شصت و يك هجري وقتي اهل بيت امام حسين‌(علیه السلام)را به حال اسارت همراه با سرهاي بريده‌ي بالاي نيزه‌ها وارد شهر كوفه كردند غوغا و غلغله‌اي به وجود آمد. مرد و زن، پير و جوان، ناله و شيون سردادند آنچنان كه زنها موي سر خود را مي كندند و مردها بر سر و صورت خود مي‌ زدند چون اهل كوفه شيعه و دوستدار اهل بيت پيامبر بودند و سالها چهره‌ي ملكوتي اميرالمؤمنين‌(علیه السلام)را ديده و از مواعظ و نصايح آن ‌حضرت بهره‌ها برده و در جنگ جمل و صفّين و نهروان در ركاب آن امام معصوم فداكاري‌ها كرده بودند امّا زينب كبري (علیها السلام) وقتي آن حال را از مردم كوفه ديد بجاي اين ‌كه با آنها هم نوا گردد و گريه و اشك و آه آنها را بستايد سخت برآشفت و آنها را با خطاب‌هاي تند و عتاب‌آميز سركوفتشان داد و فرمود :

(يا اَهْلَ الْكُوفَةِ يا اَهْلَ الْخَتْلِ وَ الْغَدْرِ وَ الْخَذْلِ اَتَبْكُونَ اَخِي اَجَلْ وَ اللهِ فَابْكوُا فَاِنَّكُمْ اَحْري بِالْبُكاءِ)؛

«اي اهل كوفه، اي مردم مكّار فريبكار! آيا گريه مي ‌كنيد؟ آري؛ گريه كنيد كه شما از همه براي گريه سزاوارتريد كه به بدبختي خويش اشك بريزيد».

واقعاً حيرت‌انگيز است! يك زن اسير كه زير بار مصيبت‌هاي سنگين كمرشكن قرار گرفته اين چنين با قوّت قلب و طمأنينه‌ي نفس سخن مي‌ گويد و مردم يك شهر را به باد توبيخ و ملامت گرفته مي ‌گويد:

(اِنَّما مَثَلُكُمْ كَمَثَلِ الَّتِي نَقَضَتْ غَزْلَها مِنْ بَعْدِ قُوَّةٍ اَنْكاثاً)؛[9]

مَثَل شما مَثَل آن زن احمقي است كه رشته‌هاي خود را پس از تافتن گشوده است.

اين همه شما زحمت در پيشبرد دين كشيديد در جنگ ‌هاي متعدّد شهيدها داديد اينك همه را به باد فنا داده‌ايد و بر ما گريه مي ‌كنيد.

عقيله‌ي بني‌هاشم(علیها السلام)با اين بيان نشان داد كه هر گريه و هر اشك و آهي مطلوب خدا نيست! آن گريه و اشكي مطلوب است كه از فكري صحيح و عقلي متين نشأت گرفته و از روي معرفت و شناخت خدا و اولياي خدا تحقّق يابد و با سوختن دل همراه باشد. اين گريه و اشك و آه است كه حق را زنده مي ‌كند و باطل را مي ‌ميراند.