یا مهدی زهرا ادرکنی

کاروان اربعين حسيني

آنچه از من خواستي، با کاروان آورده ام *** يک گلستان گل به رسم ارمغان آورده ام

از درو ديوار عالم فتنه مي باريد ومن *** بي پناهان را بدين دار الامان آورده ام

اندرين ره ازجرس هم بانگ ياري برنخواست *** کاروان را تابدينجا بافغان آورده ام

بس که من منزل به منزل درغمت ناليده ام *** همرهان خويش را چون خود بجان آورده ام

تا نگويي زين سفر با دست خالي آمدم *** يک جهان درد و غم و سوز نهان آورده ام

قصه ي ويرانه شام ار نپرسي خوشتراست *** چون ازآن گلزار، پيغام خزان آورده ام

خرمن موي سپيد و دامني خونين جگر *** پيکري بي جان وجسمي ناتوان آورده ام

ديده بودم با يتيمان مهرباني مي کني *** اين يتيمان را به سوي آستان آورده ام

ديده بودم تشنگي ازدل قرارت برده بود *** ازبرايت دامني اشک روان آورده ام

تابه دشت نينوا بهرت عزاداري کنم *** يک نيستان ناله وآه وفغان آورده ام

تانثارت سازم وگردم بلا گردان تو *** در کف خود از برايت نقد جان آورده ام

نقد جان را ارزشي نَبوَد ولي شادم چومور *** هديه اي سوي سليمان زمان آورده ام

تادل مهر آفرينت را نرنجانم زدرد *** گوشه اي از درد دل رابرزبان آورده ام

هاتفي پروانه را مي گفت، ازاين مرثيت *** در فغان، اهل زمين و آسمان آورده ام