یا مهدی زهرا ادرکنی

شرف انسان….
شرف و کرامت انسان در مناظر و نظرگاه های مختلف متفاوت است. هر کسی تعریفی و تحدیدی خاص برای شرف و کرامت انسانی ارائه می کند. یکی شرف انسان را در پست و مقام می داند، بر همین اساس شریف ترین و با کرامت ترین افراد نزد وی آن کسی است که بالاترین پست و مقام را دارد. کسی هم مال و ثروت را باعث شرافت و کرامت انسان می داند، بر همین اساس مهر و محبت ثروتمندان و علاقه او نسبت به این قشر بیشتر خواهد بود و شریف ترین افراد را اشراف می داند.

در این بین اسلام هم ملاک و معیار و ویژگی برای شرافت قائل است. در اسلام و بنا بر آموزه های دینی با شرافت ترین و با کرامت ترین انسان ها با تقواترین آنها هستند” إِنَّ أَکرَمَکُم عِندَاللّهِ أَتقَاکُم” (حجرات/13) آنچه در اسلام کرامت آفرین و محمود است تقوای الهی داشتن است.

این نگاه اسلام به شرافت انسانی بسیار جالب است، زیرا همه چیز از مال و منصب و … همه و همه در خدمت انسانند نه اینکه انسان در خدمت آنان باشد، به دیگر سخن تمام مواهب الهی وجود دارند، تا وسیله ای باشند برای رشد و تعالی انسان، نه اینکه آنها چیزی باشند که انسان را به خدمت بگیرند.

در نگاه اسلام هرگز مال و ثروت و اولاد به طور مطلق انکار و تبری جسته نمی شود، بلکه حب و علاقه و دلبستگی به دنیا است که ممنوع است. این برای این مطلب است که ما با حب و دلبستگی در این قید و بندها نمانیم، این برای این است که این عوامل ما را از رسیدن به جایگاه آخرتی مان باز ندارد.

این نوع نگاهی که اسلام به انسان دارد، نگاه به انسان بما هو انسان است، فارغ از هرگونه نژاد، رنگ و مال و جاه و مکان. آنچه اسلام با آن کار دارد قلب انسان است که این قلب مملو از چیست؟ کما اینکه تجلی این امر را در نماز می توان دید، در حج می توان دید. در این اعمال عبادی ریس در کنار زیر دست، فقیر در کنار غنی، با سواد در کنار بی سواد، رنگین پوست ها در کنار هم، همه و همه در کنار هم می ایستند بدون هیچ تفاوتی در نحوه ایستادن در زمان ایستادن و مکان ایستادن. اما آنچه آنها را از هم متمایز می گزداند، قلب های آنان است که باید دید جایگاه منزل چیست؟