یا مهدی زهرا ادرکنی

اطاعت غیر خدا!!!

قَال علي عليه السلام: « لا طاعَهَ لَمِخلُوقٍ في مَعصيَهِ الخالِقِ»
امام علي (ع) مي فرمايد: فرمانبري آفريده، در نافرماني آفريدگار پذيرفته نيست.
***
يکي از ابعاد توحيد، توحيد در طاعت و فرمانبري است که انحصاراً به خداوند و خالق هستي تعلق دارد، يعني اطاعت ديگران در راستاي اطاعت حضرت حق توجيه پذير است، همانند:
• فرمانبري از پيامبر (ص) که قرآن کريم مي فرمايد: (قُل اِنّ کُنتُم تُحِبُّونَ اللهَ فَاتَّبِعُوني) «بگو اگر دوستدار خدا هستيد، فرمانبر من باشيد.»،
• يا اطاعت از اولي الامر که فرمانبرداري از او، هم رديف با اطاعت خداوند است.
(اَطيعِوا اللهَ وَ اَطيعُوا الرَّسُولَ وَ اُولِي الاَمرِ مِنکُم) «اطاعت پروردگار، و پيامبر و اولي الامر در جريان طولي هم، تکميلِ انديشة ايمانِ توحيدي مي باشد.»
• اطاعت از پدر و مادر براي فرزندان، و فرمانبري زن از شوهرِ وظيفه شناس، به طور کلي تأثيرپذيري در راستاي توحيد و صراطِ مستقيمِ بندگيِ خداوند، از هر انديشه و عملي که صبغة خداباوري را پر رنگ سازد، قابل توجيه است؛ و گرنه خروج از راه راست يکتا پرستي و طاعت و اطاعتي ناروا خواهد بود. زيرا سرسپردگيِ طاغوت، هواپرستي، مال پرستي، تعلقِ خاطرِ شرک آميز به هر چيز و هر کسي که بنيان توحيد را در طاعت و اطاعت خداوند خدشه دار کند، فرمانبريِ مخلوق، در خشم و سخطِ خالق، خواهد بود که امام علي (ع) از آن بر حذر داشته است. به تعبير ديگر بندگي و پذيرش همه جانبة خداوند، هر چند به معناي مخالفت با همگان باشد، عين ايمان و توحيد است؛ حال آن که فرمانبري از ديگران به هر بهانه اي انجام پذيرد و هر دليل و حجتي همراه داشته باشد، فقط به خاطر نافرمانيِ پروردگار که در آن نهفته است، توجيه اعتقادي و ايماني نخواهد داشت، زيرا در واقع انسان مؤمني که به دليل ترس از ديگران، نافرماني و معصيتِ پروردگار را پذيرا شود، روح ايمان و يکتا پرستي خود را از دست داده است.
قرآن کريم مي فرمايد: (اَتَخشَونَهُم فَاللهُ اَحَقُّ اَن تَخشَوهُ اِن کُنتُم مُؤمِنينَ)«آيا از ديگران مي ترسيد؟ پس سزاوار است از خدا بترسيد، اگر ايمان داريد!»
امام علي (ع) مي فرمايد: «لا طاعَهَ لَمِخلُوقٍ في مَعصِيَهِ الخالِقِ» فرمانبري آفريده، در نافرماني آفريدگار پذيرفته نيست.
بايد توجه کرد، توحيد در اطاعت، يکي از شاخه هاي توحيد است و گذرگاهي است که عدم دقت در آن به سقوط در انديشه هاي شرک آميز منجر مي گردد. در آيه اي از قرآن کريم آمده است: (وَ ما يُؤمِنُ اَکثَرُهُم بِاللهِ اِلّا وَ هُم مُشرِکُونَ).يعني «بيش تر مردم به خدا ايمان نمي آورند مگر اين که گرفتار شرک مي شوند». در توضيح اين آيه فرموده اند: «اين شرک، شرک در طاعت است و نه شرک در عبادت.»