یا مهدی زهرا ادرکنی

آینه پاک فطرت

اگر خدا را باور نمی کردیم؛ اگر نمی دانستیم که در این دنیایِ مجازیِ پردغدغه پرفریب، خدایی هست؛ و اگر سررشته هستی مان را به جایی مطمئن گره زده نمی دیدیم، هرگز دمی تاب نمی آوردیم. حتی آنان که خدا را باور ندارند و آنان که دم از تصادف و بی هدفی و پوچی می زنند، این پوچی را تاب نمی آورند و این تصادفی بودن را باور نمی کنند؛ هرچند به زبان چیز دیگری بگویند.

همه ما متصل به اوییم و دل های همه مان از درون او را می خواند و او را می خواهد؛ اما گاه چنان تیرگی دنیاخواهی و کدورت نفس پروری و خطاکاری بر دل می نشیند که نور خداخواهی پنهان می شود. ما همه از خداییم و همه به سوی او بازمی گردیم. آینه پاک فطرت انسان بر این باور است، اگر غبار این دنیای پر چند و چون بگذارد.