یا مهدی زهرا ادرکنی

محبت به امام زمان (ع ) خدا محبت و مودّت حضرت مهدي ( عليه السلام ) را در ضمن محبّت ساير اهل بيت پيامبر ( صلي الله عليه وآله وسلم ) بر همگان واجب نمود. (قُلْ لا اَسْاَلُكُمْ عَلَيْهِ اَجْراً اِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبي )؛ «بگو: من از شما جز مودّت و محبّت خويشاوندانم اجر و مزدي براي رسالت نمي خواهم». ( - سوره شوري / آيه 23. ) دوستي و علاقه به اهل بيت ( عليهم السلام ) : و امام زمان ( عليه السلام ) به عنوان اجر رسالت، نه منفعتي براي پيامبر دارد و نه بهره اي را نصيب امام زمان و اهل بيت ( عليهم السلام ) : مي سازد، بلكه تنها به نفع ايمان آورندگان است و بهره هاي بي پايان آنان را در دنيا و آخرت به همراه دارد: (قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ اَجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ)؛ «بگو: هر اجر و پاداشي از شما خواسته ام براي خود شماست». ( - سوره سبأ / آيه 37. ) در حقيقت همين مودّت ها و محبّت ها و علاقه و ارتباطهاي روحي و معنوي است كه راه سير به سوي خدا را فراهم مي آورد و سلوك انسان را در راستاي اراده حق شكل مي دهد. (قُلْ ما اَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ اَجٍْر اِلاَّ مَنْ شاءَ اَنْ يَتَّخِذَ اِلي رَبِّهِ سَبيلاً)؛ «بگو: من از ميان شما اين اجر رسالت را نمي طلبم، مگر از آن كسان كه بخواهند ( - سوره فرقان / آيه 57. ) راهي به سوي پروردگار خويش بيابند». با محبّت هاي امام زمان ( عليه السلام ) است كه زمينه هاي اطاعت از او فراهم مي آيد و با اطاعت از او است كه راه كمال انسان به سوي خدا هموار مي شود. نه تنها دوستي و محبت حضرت ولي عصر «ارواحنا فداه» تكليف و وظيفه است كه دوستي با دوستانش و دشمني با دشمنانش نيز در همان راستاست و دشمني با دوستان آن حضرت و دوستي با دشمنانش در جهت دشمني با آن بزرگوار است. شيعيان و منتظران ظهور آن حضرت را بايد دوست داشت، از حال و احوال آنها بايد جويا شد، در حد امكان و توان در رفع گرفتاري هاي شان بايد كوشيد و نسبت به آنها ايثار نمود، و خطاكاران شان را بخشيد و در طريق رشد و كمال اخلاقي و معنوي آنان بايد تلاش نمود. رسول خدا ( صلي الله عليه وآله وسلم ) مي فرمايد: «طُوبي لِمَنْ اَدْرَكَ قائِمُ اَهْلِ بَيْتي وَ هُوَ يَأْتَمُّ في غَيْبَتِهِ قَبْلَ قِيامِهِ وَ يَتَوَلّي اَوْلِيائَهُ وَ يُعادي اَعْدائَهُ؛ خوشا به حال كسي كه «قائم اهل بيتِ» مرا درك كند در حاليكه در زمان غيبتش و قبل از قيامش اقتداي به او نموده، و دوست بدارد دوستانش را و دشمني كند با دشمنانش». ( - بحارالانوار / ج 51 / ص 72 / ح 14. ) محبت، اساس و پايه دين، بلكه مساوي دين است. دين خدا جز با تكيه بر محبّت و ولايت اهل بيت ( عليهم السلام ) : استقرار نمي يابد. از اين رو انتظارِ حاكميت و غلبه ( - «هل الدين الا الحب؛ آيا دين چيزي به جز دوستي است؟» / امام صادق ( عليه السلام ) تفسير عياشي / ج 1 / ص 167 و بحار / ج 27 / ص 95 / ح 58. ) دين در جهان به نوعي انتظارِ جهاني شدن محبّت و ولايت امام زمان ( عليه السلام ) است. و شايد به همين خاطر باشد كه امام زمان ( عليه السلام ) مي فرمايد: «… فَيَعْمَلْ كُلُّ امْرِءٍ مِنْكُمْ بِما يَقْرُبُ بِهِ مِنْ مُحِبَّتِنا …؛ هر يك از شما بايد به آنچه كه او را به مقام محبت ما نزديك مي كند عمل نمايد». ( - بحارالانوار / ج 53 / ص 175 / حديث 7. ) از اين رو اگر عبادت يا عملي مستحب يا دعا يا زيارتي خاص بتواند مقدمه اي براي ايجاد محبّت بيشتر نسبت به امام زمان ( عليه السلام ) باشد، انجام آن وظيفه اي خواهد بود كه با فرمان صريح آن بزرگوار بر عهده شيعيان قرار گرفته است.