یا مهدی زهرا ادرکنی

آنشب كه شهر كوفه در اشوب غم بود //نامه نگاران را قلم تيغ ستم بود //آنشب كه عروس حجله شب شعر ميخواند //اشعار غم با واژه هاى بكر ميخواند //آنشب زمين از پرده دل ناله ميزد //داغ شقايق را به قلب لاله ميزد //آنشب حكومت بود سر تا پا نظامى //حامى يك مامور جلبش صد حرامى //در كوچه اى مرد غريبى راه ميرفت //از بى پناهى در پناه اه ميرفت //مرغ دلش گاهى هواى يار ميكرد //از خستگى گه تكيه بر ديوار ميكرد //در كارگاه لب درنا سفته مى سفت //اسرار دل را اين چنين با باد ميگفت //اى باد //صرصر همتى چون وقت تنگ است //چرخ زمان ابستن اشوب جنگ است //دارم بتو من دست استمداد اى باد //چون هستيم را داده ام بر باد اى باد //اينك كه در اين شهر دلدارى ندارم  //تنهاى تنها هستم و يارى ندارم //از من ببر در نزد دلدارم پيامى //زيرا كه غير از او ندارم من امانى //از قول من بر گو تو با نور دو عينم //فرزند دلبند على يعنى حسينم //مولاى من از كوفيان قطع نظر كن //كوفه مياعزم سفر جاى دگر كن //مولاى من جان رسول الله برگرد //دانم كه در راهى ولى زين راه برگرد //اينان كه بر لب نعره تكبير دارند //جاى وفا زير عبا شمشير دارند //شمشيرها شان بهر قتلت تيز گشته //پيمانه ها شان از ستم لبريز گشته //با سنگ و تير و نيزه ها شان ميزبانند //آماده از بهر ورود ميهمانند //اى يوسف من پا سر بازار مگذار //پا بر سر بازار اين اشرار مگذار //اينجا متاع عاشقى را مشترى نيست //اين فرقه را كارى بجز غارتگرى نيست //اينان همه ايفا گران نقش خونند //چون بيخبر از سنگر عشق و جنونند //تنها بيا اما مياور خواهرت را //تنها به خواهر ان سه ساله حضرت را //ائى اگر در كوفه اى فخر زمانه //دشمن زند بر خواهر تو تازيانه //ائى اگر در كوفه ميگردد به سيلى //مانند زهرا روى اطفال تو نيلى //ائى اگر در كوفه بينى داغ اكبر //انسان كه رويد لاله ها از باغ اكبر