یا مهدی زهرا ادرکنی

دسـت او بالاتـرین ِ …

آتشی که نمی سوزاند” ابراهیم ” را
و چاقویی که سر نمیبرد ” اسماعیل ” را
و دریایی که غرق نمی کند” موسی ” را
کودکی که مادرش او را
به دست موجهای ” نیل ” می سپارد
تا برسد به خانه ی تشنه به خونش
و دیگری را برادرانش به چاه می اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد…

آیـا هـنـوز هـم نـیـامـوخـتـی ؟!
کـه اگـر هـمـه ی عـالـم
قـصـد ضـرر رسـانـدن بـه تـو را داشـتـه بـاشـنـد،
و خـــدا نخـواهد، ” نــمــی تــوانــنــد “؛

پـس…
به ” تـدبـیـرش ” اعتماد کن؛
به ” حـکـمـتـش ” دل بسپار؛
به او ” تـوکـل ” کن؛
و به سمت او ” قــدمــی بـردار “؛
تا آمدنش به سوی خود را به تماشا بنشینی . . .

یدالله فوق ایدیهم…