یا مهدی زهرا ادرکنی

 آغاز سیر و سلوک انسان
حضرت کشته شد که برایش گریه کنند: «انا قتیل العبرة»ولی آیا معنای این حرف این است که حضرت رفت تا ما به هوس هایمان برسیم؟ دلش برایمان می سوخت و می خواست ما به هوس هایمان برسیم، بعد هم با گریه ای گناهان را پاک کنیم! یا مثل مسیحیان یکشنبه برویم کلیسا و گناهانمان را بخریم!کسی که بر امام حسین(علیه السلام) گریه می کند، غصه می خورد و آه می کشد، در حقیقت خدا را تسبیح می کند: «نفس المهموم لظلمنا تسبیح»کسی هم که خدا را تسبیح می کند می فهمد که عاشورا کار دشمن است و موضع می گیرد. گریه بر سیدالشهداء(علیه السلام)، آغاز بصیرت نسبت به جبهه حق و باطل است.
زیارت عاشورا دقیقاً بیان می کند که سیر ما، از درک عظمت این مصیبت شروع می شود. با شناخت حق و باطل، به لعن و برائت می رسیم.یک معنای «قتیل العبرة» این است که حضرت طوری به شهادت رسیدند و صحنه را به گونه ای طراحی کردند که هر چشمی گریه می کند. این گریه هم برای همه قرب می آورد؛ البته هرکسی متناسب با شأن خودش. امام سجاد(علیه السلام) سی و اندی سال گریه کردند. به حضرت عرض کردند: آقا چه خبر است؟ فرمود: شما چه می دانید این چه گریه ای است؟ یعقوب(علیه السلام) با اینکه پیامبر بود، هنگامی که فرزندش از جلوی چشمش دور شد، آن قدر گریه کرد تا چشمانش سفید شد. پیغمبر خدا که گریه نابه جا نمی کند. ادب اقتضا می کرد که برای یوسف(علیه السلام) گریه کند. گریه کردن برای امام حسین(علیه السلام) اقتضای بندگی است. همان خدایی که می گوید برای دیگران گریه نکنید، می فرماید: برای امام حسین(علیه السلام) گریه کنید. گریه بر سیدالشهداء(علیه السلام) یک گریه عادی نیست.
امام سجاد(علیه السلام) در ادامه فرمودند: وقتی که آن صحنه ها را به یاد می آورم، اشک گلویم را می فشارد.پس این هم یک جلوه عاشوراست؛ عاشورا صحنه شفاعت رسول الله(صلی الله علیه وآله وسلم) و دستگیری آن حضرت، از همه است. نه فقط گناه کارها، بلکه مخلصین، انبیای اولوالعزم و ملائکه مقرب نیز در دایره شفاعت و دستگیری حضرت قرار دارند.خدای متعال در بعضی مواقع به ملائکه مباهات کرده است؛ مانند لیلة المبیت؛ شبی که امیرالمؤمنین(علیه السلام) آن گونه فداکاری کرد. جایی که جبرئیل و میکائیل حاضر نشدند آن فداکاری را برای پیغمبر(صلی الله علیه وآله وسلم) انجام بدهند. یکی دیگر از جاهایی که خداوند به ملائکه مباهات کرده است آنجایی بود که بی بی دو عالم در محراب می ایستاد خداوند به ملائکه می فرمود:«انْظُرُوا إِلَى أَمَتِی فَاطِمَةَ سَیدَةِ إِمَائِی قَائِمَةً بَینَ یدِی تَرْتَعِدُ فَرَائِصُهَا مِنْ خِیفَتِی»
عاشورا نمایانگر رموز بندگی
یکی دیگر از جاهایی که واقعاً رموز عشق، محبت و بندگی برای ملکوتیان آشکار شده است عاشورا است. اهل عرش با دیدن عاشورا اوج گرفتند و فهمیدند که باید چگونه بندگی کنند. اگر عاشورا نبود، بعضی از رموز بندگی تا قیامت کشف نمی شد. البته انسان های عادی از درک حقیقت سجده سیدالشهداء(علیه السلام) یا کارهای دیگر حضرت در روز عاشورا عاجزند؛ اینکه به واقع در لحظه لحظه این روز بزرگ بین سیدالشهداء(علیه السلام) و خدا چه گذشته است. پس این نگاه، نگاه ناقصی است که بگوییم سیدالشهداء(علیه السلام) آن حماسه عظیم را خلق کردند فقط به دلیل اینکه شفاعت کنند. درست آن است که بگوییم عاشورا یک حماسه جامع الااطراف است و حضرت دنبال احسان و دستگیری هم بودند. حضرت دلشان نمی خواست که حتی یک نفر جهنمی شود. مرحوم سید ابن طاووس نقل می کند که ملائکه و جن آمدند و به حضرت عرض کردند شما بروید؛ ما کار را تمام می کنیم. اما حضرت فرمود: نه.
سیدالشهداء(علیه السلام) خود را پناهگاه شیعه می داند؛ اگر برگردد، شیعیان صف حق و باطل را تشخیص نخواهند داد و در این مرداب فتنه -که منشأ اصلی آن اصحاب سقیفه بودند- از بین خواهند رفت. لذا، در عاشورا هنگامی که سیدالشهداء(علیه السلام) بساط شفاعت را پهن می کند، فریاد ابلیس بلند می شود که: هیچ کس را برای من نگذاشت! و حقیقتاً اباعبدالله(علیه السلام) هرچه قابل بود را از دست شیطان نجات داد: «و یستنقذ عبادک»؛عباد را استنقاذ کرد و نگذاشت هیچ انسان قابلی در جبهه شیطان بماند.مصداق کامل سلوک با بلای ولیّ خدا، اهل بیت(علیهم السلام) و اصحاب سیدالشهداء(علیه السلام) هستند.
این ها اولین کسانی بودند که سوار بر سفینة النجاة اباعبدالله(علیه السلام) شدند و ره صد ساله را یک شبه طی کردند. معنای سلوک با بلای ولیّ خدا هم همین است؛ یعنی انسان با دستگیری و شفاعت ولیّ خدا می شود زهیر، بریر، حبیب و..