یا مهدی زهرا ادرکنی

«خاطره تلخ 17 شهریور 57 و خاطره تلخ روزهاى بزرگى که بر امت گذشت، میوه شیرین سرنگونى کاخهاى استبداد و استکبار و جایگزینى پرچم جمهورى عدل اسلامى را به بار آورد. مگر نه آن است که دستور آموزنده «کُلُّ یَومٍ عاشُورا و کُلُّ أَرضٍ کَربَلاء» باید سرمشق امت اسلامى باشد. قیام همگانى در هر روز و در هر سرزمین، عاشورا قیام عدالت‏خواهان، با عددى قلیل و ایمانى و عشقى بزرگ، در مقابل ستمگران کاخ‏ نشین و مستکبران غارتگر بود و دستور آن است که این برنامه سرلوحه زندگى است در هر روز و در هر سرزمین. روزهایى که بر ما گذشت عاشوراى مکرر بود و میدانها و خیابانها و کوى و برزنهایى که خون فرزندان اسلام در آن ریخت، کربلاى مکرر. و این دستور آموزنده، تکلیفى است و مژده‏ اى. تکلیف از آن جهت که مستضعفان، اگر چه با عده‏ اى قلیل، علیه مستکبران، گرچه با ساز و برگ مجهز و قدرت شیطانى عظیم، مأمورند چونان سرور شهیدان قیام کنند. و مژده که شهیدان ما را در شمارشهیدان کربلا قرارداده است؛ و مژده که شهادت رمز پیروزى است.17 شهریور، مکرر عاشورا و میدان شهدا، مکررِ کربلا و شهداى ما، مکررِ شهداى کربلا و مخالفان ملت ما، مکررِ یزید و وابستگان او هستند. کربلا کاخ ستمگرى را با خون درهم کوبید؛ و کربلاى ما کاخ سلطنت شیطانى را فرو ریخت‏» (صحیفه امام، ج‏9، ص: 445و 446)