ایشانند که قلوب مومنین را نورانی میکنند!!!

عَنْ أَبِي خَالِدٍ الْكَابُلِيِّ قَالَ:

سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى- فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِي أَنْزَلْنا

فَقَالَ يَا أَبَا خَالِدٍ النُّورُ وَ اللَّهِ الْأَئِمَّةُ ع

يَا أَبَا خَالِدٍ لَنُورُ الْإِمَامِ فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ أَنْوَرُ مِنَ الشَّمْسِ الْمُضِيئَةِ بِالنَّهَارِ وَ هُمُ الَّذِينَ‏ يُنَوِّرُونَ‏ قُلُوبَ الْمُؤْمِنِينَ وَ يَحْجُبُ اللَّهُ نُورَهُمْ عَمَّنْ يَشَاءُ فَتُظْلِمُ قُلُوبُهُمْ وَ يَغْشَاهُمْ بِهَا.

ابو خالد كابلى گويد: از امام باقر (ع) در باره قول خداى تعالى : (فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ النُّورِ الَّذِي أَنْزَلْنا : به خدا و رسولش و نورى كه فرستاديم ايمان آوريد) پرسيدم.

فرمود: اى ابا خالد! به خدا سوگند، مقصود از «نور»، ائمه (علیهم السلام) می باشند.

اى ابا خالد! نور امام در دل مؤمنان از نور خورشيد تابان در روز روشن‏تر است.

و ايشانند كه دلهاى مؤمنين را منور كنند.

و خدا از هر كه خواهد نور ايشان را پنهان دارد پس دل آنها تاريك گردد و در ظلمت رود.

الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏1، ص: 195