یا مهدی زهرا ادرکنی

آموزشِ صبوری از دانه گندم
کسب هر موفقیتی، نیازمند صبر است. این نکته را می توان از دانه گندم آموخت. شما دانه گندم را در خاک می کارید. دانه باید در زیر خاک صبر کند تا کم کم شکفته شود. اگر همان جا صبر نداشته باشد، می پوسد و تمام می شود؛ پس باید صبر کند تا اندکی رشد کند، آنگاه، به واسطه سرما و طوفان اذیت می شود؛ پس باید زیر برف و در طوفان، استقامت داشته باشد و با بلا بسازد.

وقتی هم که خوشه کرد، اوّلِ بلا و سختی است. باید زیر چرخ جدا کردن گندم از کاه، استقامت کند. بعد زیر سنگ آسیا آرد شود. باید با صبر در مقابل آتش نانوایی، نان شود و برود در دهان یک مؤمن و جویده شود. به معده او برود و در آن دیگ جوشان، خُرد و هضم شود. بعد برود در روده و جوهرش گرفته شود و مثل سنگ معدنی که در کوره ذوب آهن، فضولات خود را از دست می دهد، خالص شود. عاقبت، این دانه گندم وارد خون شده و جزئی از بدن مؤمن شود، تا به آن بگویند: «مؤمن» که بالاتر از کعبه و بالاتر از ملک مقرّب است.

هر فضیلتی که انسان بخواهد پیدا کند، متوقّف بر صبر است؛ اگر هم کسی بخواهد خودسازی کند و تهذیب نفس داشته باشد، دست کم باید چهل سال خون جگر بخورد و شبانه روز زحمت بکشد و صبوری پیشه نماید.

«إِنَّ الَّذینَ قالُوا رَبُّنَا اللهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیهِمُ الْمَلائِکةُ أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتی کنْتُمْ تُوعَدُونَ

نَحْنُ أَوْلِیاؤُکمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ؛ در حقیقت، کسانی که گفتند: پروردگار ما «الله» است، سپس پایداری نمودند، فرشتگان بر آنان فرود می آیند (و می گویند:) هرگز مترسید و غمگین نشوید

و شما را مژده باد به بهشتی که (در دنیا) وعده داده می شدید.

ما سرپرستان و دوستان و یاران شما در دنیا وآخرتیم»[1] [2].

پی نوشت

[1] فصّلت، 31- 30

[2] مشق اخلاق، ص: 41-40