یا مهدی زهرا ادرکنی

- داناترین و نخستین مسلمان
عَنْها(علیها السلام) قالَتْ: قالَ لى رَسُولُ اللّهِ(صلى الله علیه وآله وسلم): زَوْجُكِ أَعْلَمُ النّاسِ عِلْمًا، وَ أَوَّلُهُمْ سِلْمًا، وَ أَفْضَلُهُمْ حِلْمًا.
رسول خدا(صلى الله علیه وآله وسلم) به من فرمودند: شوهر تو در دانش، داناترین مردم و نخستین مرد مسلمان و در بردبارى، برترین مردم است.

- زنان دوزخى
عَنْ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ(علیها السلام) قالَتْ: قالَ رَسُولُ اللّه(صلى الله علیه وآله وسلم) … یا بِنْتى أَمَّا الْمُعَلَّقَةُ بِشَعْرِها فَإِنَّها كانَتْ لا تُغَطّى شَعْرَها مِنَ الرِّجالِ، وَ أَمـَّا الْمُعَلَّقَةُ بِلِسانِها فَإِنَّها كانَتْ تُؤْذى زَوْجَها،… وَ أَمَّا الَّتى كانَ رَأْسُها رَأْسَ خِنْزیر، وَ بَدَنُها بَدَنَ الْحِمارِ فَإِنَّها كانَتْ نَمّامَةً كَذّابَةً.
وَ أَمَّا الَّتى كانَتْ عَلى صُورَةِ الكَلْبِ فَإِنَّها كانَتْ قینَةً نَوّاحَةً حاسِدَةً.
پیامبر اكرم(صلى الله علیه وآله وسلم) (درباره مشاهدات خود از عذاب دوزخیان در شب معراج) فرمود: دخترم! امّا زنى كه به مویش آویخته شده بود ، كسى بود كه مویش را از مردان نمىپوشانید، و آن كه به زبانش آویزان بود، زنى بود كه شوهرش را آزار مىداد… و آن كه سرش سرِ خوك و بدنش بدنِ الاغ بود، زنى بود كه سخنچین و دروغگو بود، و آن كه صورتش به شكل سگ بود، زنى بود كه آواز مىخواند و نوحه سرایى مىكرد و حسد مىورزید.

امام باقر علیه السلام می فرماید:

-سخن نيک را از هر کسي ، هر چند به آن عمل نکند ، فرا گيريد .
بحارالانوار ، ج 75، ص (170)

- چيزي با چيزي نياميخته است که بهتر از حلم با علم باشد .
بحارالانوار ،  ، ج 75، ص(172)

- نهايت کمال ، فهم در دين و صبر بر مصيبت ، و اندازه گيري در خرج زندگاني است .
بحارالانوار ، ، ج 75، ص(172)

- چه بسا شخص حريص بر امري از امور دنيا ، که بدان دست يافته و باعث نافرجامي و بدبختي او گرديده است ، و چه بسا کسي که براي امري از امور آخرت کراهت داشته و بدان رسيده ، ولي به وسيله آن سعادتمند گرديده است .
بحارالانوار ، ، ج 75، ص (166)

- تو را به پنج چيز سفارش مي کنم : اگر مورد ستم واقع شدي ستم مکن ، اگر به تو خيانت کردند خيانت مکن ، اگر تکذيبت کردند خشمگين مشو ، اگر مدحت کنند شاد مشو ، و اگر نکوهشت کنند ، بيتابي مکن .شهادت حضرت امام محمد باقر برهمه شیعیان تسلیت باد
بحارالانوار ، ج 75، ص 167

آنشب كه شهر كوفه در اشوب غم بود //نامه نگاران را قلم تيغ ستم بود //آنشب كه عروس حجله شب شعر ميخواند //اشعار غم با واژه هاى بكر ميخواند //آنشب زمين از پرده دل ناله ميزد //داغ شقايق را به قلب لاله ميزد //آنشب حكومت بود سر تا پا نظامى //حامى يك مامور جلبش صد حرامى //در كوچه اى مرد غريبى راه ميرفت //از بى پناهى در پناه اه ميرفت //مرغ دلش گاهى هواى يار ميكرد //از خستگى گه تكيه بر ديوار ميكرد //در كارگاه لب درنا سفته مى سفت //اسرار دل را اين چنين با باد ميگفت //اى باد //صرصر همتى چون وقت تنگ است //چرخ زمان ابستن اشوب جنگ است //دارم بتو من دست استمداد اى باد //چون هستيم را داده ام بر باد اى باد //اينك كه در اين شهر دلدارى ندارم  //تنهاى تنها هستم و يارى ندارم //از من ببر در نزد دلدارم پيامى //زيرا كه غير از او ندارم من امانى //از قول من بر گو تو با نور دو عينم //فرزند دلبند على يعنى حسينم //مولاى من از كوفيان قطع نظر كن //كوفه مياعزم سفر جاى دگر كن //مولاى من جان رسول الله برگرد //دانم كه در راهى ولى زين راه برگرد //اينان كه بر لب نعره تكبير دارند //جاى وفا زير عبا شمشير دارند //شمشيرها شان بهر قتلت تيز گشته //پيمانه ها شان از ستم لبريز گشته //با سنگ و تير و نيزه ها شان ميزبانند //آماده از بهر ورود ميهمانند //اى يوسف من پا سر بازار مگذار //پا بر سر بازار اين اشرار مگذار //اينجا متاع عاشقى را مشترى نيست //اين فرقه را كارى بجز غارتگرى نيست //اينان همه ايفا گران نقش خونند //چون بيخبر از سنگر عشق و جنونند //تنها بيا اما مياور خواهرت را //تنها به خواهر ان سه ساله حضرت را //ائى اگر در كوفه اى فخر زمانه //دشمن زند بر خواهر تو تازيانه //ائى اگر در كوفه ميگردد به سيلى //مانند زهرا روى اطفال تو نيلى //ائى اگر در كوفه بينى داغ اكبر //انسان كه رويد لاله ها از باغ اكبر