یا مهدی زهرا ادرکنی

• دین ما دین اشاره‌ای است. امیرالمؤمنین فرمود: «بعثه بالتعریض لا بالتصریح». بعضی دنبال معجزه‌های روشن می‌گردند، این به نفعشان نیست، طبق فرمایش امیرالمؤمنین(ع) در این حدیث شریف، اگر تصریح بیاید، عذاب هم می‌آید. حواریون مائده خواستند، خدا فرمود: مائده می‌دهم، اما اگر کافر شوید عذابی می‌کنم که احدی در عالم را چنین عذابی نکردم. امام زمان (عج) نمی‌آیند تا وقتی که مردم اشاره‌ها را بگیرند.
• از یک طرف می فرمایند سالی دوبار زیارت بیایید و اگر فقیر هستی سالی یه بار و اگر این هم نشد، سه یا چهار سال بیشتر نشود که عاق رسول خدا(ص) می شوی. از طرف دیگر می‌فرمایند «اربعین» علامت مؤمن است. باز از طرف دیگر اینقدر تاکید بر پیاده‌روی به سمت حرم امام حسین(ع) شده، خب نتیجه این می‌شود که می خواستند همیشه بیابانها پر از آدم باشد، اشاره‌های را بگیر دیگر …
• طرماح در کربلا اشارۀ امام حسین(ع) را نگرفت، تا آخر عمر گریه می‌کرد و خودش را سرزنش می‌کرد. از امام حسین(ع) اجازه خواست تا برای کاری برود و برگردد، امام بهش گفتند: «عیبی نداره، ولی زود برگردد..» یعنی طرماح نرو… وقتی طرماح برگشت، دیگر کار از کار گذشته بود…
• از آن طرف می‌فرمایند هر یک درهمی چقدر ثواب داره، از آن طرف می فرمایند با ترس و خوف ثوابش بیشتره،… اصلاً اگر هیچ کدام از اینها هم نبود، همین‌که این همه عزادار یک جا جمع شدند، هر کس عرقی داشته باشد، خودش را می رساند، تا به همه جهان نشان بدهد. شما به همین راحتی می‌توانید دین خدا را یاری کنید، این خاصیت اجتماع است، مردم جمع بشوند نصرت خدا می‌آید. تمام اینها قطعات پازلی است که به ما اهمیت این اربعین را می رساند.

• اربعین فینال عزاداری است، مگر میشود آدم نیاید؟    روایت داریم می روی زیارت، دست یک نفر را هم بگیر.

حجت الاسلام پناهیان

کسی که قبر حسین را برای خدا و در راه خدا زیارت کند خدا او را از آتش دوزخ آزاد می‌کند و روز فزع اکبر به او امان می‌دهد و از خدا حاجتی از حاجات دنیا و آخرت را نخواهد مگر اینکه خدا به او عطا کند.
علی بن میمون از حضرت ابی عبد الله علیه السلام نقل کرده که آن حضرت فرمودند: ای علی ! قبر حسین علیه السلام را زیارت کن و ترک مکن .عرض کردم : ثواب کسی که آن حضرت را زیارت کند چیست ؟
زیارت امام حسین علیه‌السلام با پای پیاده
من أتاه ماشیاً کتب الله له به کل خطوة حسنة ومحی عنه سیئة ورفع له درجة
علی بن میمون از حضرت ابی عبد الله علیه السلام نقل کرده که آن حضرت فرمودند: ای علی ! قبر حسین علیه السلام را زیارت کن و ترک مکن .عرض کردم : ثواب کسی که آن حضرت را زیارت کند چیست ؟
حضرت فرمودند:
کسی که پیاده زیارت کند خداوند به هر قدمی که بر می‌دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو می‌فرماید و یک درجه مرتبه‌اش را بالا می‌برد و وقتی به زیارت رفت حق تعالی دو فرشته را موکل او می‌فرماید که آنچه خیر از دهان او خارج می‌شود را نوشته و آنچه شر و بد می‌باشد را ننویسند و وقتی برگشت با او وداع کرده و به وی می‌گویند: ای ولی خدا گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل بیت رسولش می‌باشی و خداوند هرگز چشمانت را به آتش جهنم بینا نمی‌کند و آتش نیز تو را ابدا نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد نمود .

ثواب زیارت امام حسین علیه السلام
محمّد بن مسلم از حضرت امام محمّد باقر علیه السلام روایت کرده:
مُرُوا شِیعَتَنَا بِزیَارَةِ قَبْرِ الحُسَیْنِ بْنِ عَلیٍّ علیهما السلام، فَإنَّ إتیَانَهُ مُفْتَرَضٌ عَلَی کُلِّ مُؤْمِنٍ یُقِرُّ لِلحُسَیْنِ بِالإمَامَةِ مِنَ اللّهِ عَزَّ وَجَلَ «1»
شیعیان ما را به زیارت قبر حسین بن علی فرمان دهید زیرا زیارت آن حضرت بر هر مؤمنی که اقرار به امامت او از سوی خدا دارد واجب است.
حضرت امام صادق علیه السلام فرمود:
کسی که به زیارت قبر حسین نرود تا بمیرد، از نظر دین و ایمان ناقص است، و اگر وارد بهشت شود، درجه‌اش از همه اهل ایمان پایین‌تر است!
از حضرت امام صادق علیه السلام روایت شده:
مَنْ زَارَ قَبْرَ الحُسَیْنِ لِلّهِ وَ فِی اللّهِ، أعْتَقَهُ اللّه مِنَ النَّارِ، وَآمَنَهُ یَوْمَ الفَزَعِ الأکبَرِ، وَلَمْ یَسئَلِ اللّهَ حَاجَةً مِن حَوَائِجِ الدُّنیَا وَالآخِرَةِ إلّاأعطَاهُ «2»
کسی که قبر حسین را برای خدا و در راه خدا زیارت کند خدا او را از آتش دوزخ آزاد می‌کند و روز فزع اکبر به او امان می‌دهد و از خدا حاجتی از حاجات دنیا و آخرت را نخواهد مگر اینکه خدا به او عطا کند.
حضرت امام صادق علیه السلام فرمود:
مَنْ لَمْ یَأْتِ قَبْرَ الْحُسَیْنِ حَتَّی یَمُوتَ، کانَ مُنْتَقَصَ الدِّیْنِ، مُنْتَقَصَ الْإیْمانِ، وَإنْ أُدْخِلَ الْجَنَّةَ کانَ دُوْنَ الْمُؤْمِنْیِنَ فی الْجَنَّةِ «3»
کسی که به زیارت قبر حسین نرود تا بمیرد، از نظر دین و ایمان ناقص است، و اگر وارد بهشت شود، درجه‌اش از همه اهل ایمان پایین‌تر است!
حضرت امام رضا علیه السلام فرمود:
مَنْ زَارَ قَبْرَ الحُسَیْنِ به شطِّ الفُرَاتِ، کَانَ کَمَنْ زَارَ اللّهَ فَوْقَ عَرْشِهِ «4»
کسی که قبر حسین را در کربلا زیارت کند، مانند کسی است که خدا را بر فراز عرشش زیارت کرده است!

غبار زائر اهل بیت علیهم السلام
اهل بیت علیهم السلام در قلّه‌ای از رحمت و کرامت هستند که حتی از طریق گرد و غبار زائرانشان انسان را به منطقه نجات و عرصه رهایی از گمراهی و عذاب می‌کشانند.
شیعیان ما را به زیارت قبر حسین بن علی فرمان دهید زیرا زیارت آن حضرت بر هر مؤمنی که اقرار به امامت او از سوی خدا دارد واجب است
ابوالحسن جمال الدین علی بن عبدالعزیز موصلی حلّی از ادیبان بزرگ و از مدیحه‌سرایان اهل بیت علیهم السلام و شاعری برجسته و انسانی فاضل بود که در شهر حلّه می‌زیست و در سال 750 قمری در همانجا درگذشت و مزارش در شهر حلّه زیارتگاه معروفی است.
او- چنان که قاضی نوراللّه شوشتری در کتاب المجالس و زنوزی در کتاب ریاض الجنة آورده‌اند- از پدر و مادری ناصبی متولد شده بود. مادرش نذر کرده بود که اگر پسری از او متولد شود او را برای دزدی و غارت گری در راه زائران حضرت امام حسین علیهم السلام بفرستد تا اموال زائران را غارت کند و آنان را به قتل برساند!
زمانی که او به دنیا آمد و به عنفوان جوانی رسید او را به خاطر ادای نذرش سر راه زائران فرستاد. هنگامی که به نواحی مسیّب نزدیک کربلا رسید به انتظار ورود زائران نشست ولی خوابی سنگین او را فرا گرفت و در حالی که خواب بود، قافله زائران از جادّه گذشته، گرد و غبار قافله زائران بر روی او می‌نشیند در این اثنا به خواب می‌بیند که قیامت برپا شده، فرمان آمده که او را به دوزخ دراندازند ولی آتش به خاطر آن گرد و غبار پاک به او نرسید. در حالی که از آن نیّت زشتش لرزان و ترسان بود از خواب بیدار شد.
از آن پس ملازم ولایت اهل بیت علیهم السلام گشت و مدتی بسیار طولانی مقیم کربلا و ساکن حائر شریف حضرت امام حسین علیه السلام شد و از این هنگام بود که مدح و ستایش اهل بیت علیهم السلام را محور کار خود قرار داد و با یک رباعی کار نورانی مدیحه‌سرایی‌اش را شروع کرد:
إذا شِئْتَ النَّجاةَ فَزُرْ حُسَیناً لِکَیْ تَلْقی الألهَ قَرِیْرَ عَیْنِ
فإنَّ النارَ لَیْسَ تَمَسُّ جِسْمَاً عَلیهِ غُبارُ زوَّارِ الحسینِ

پی نوشت ها:
(1)- کامل الزیارات: 121؛ جامع الأخبار: 23، الفصل الحادی عشر؛ بحار الأنوار: 98/ 3، باب 1، حدیث 8.
(2)- کامل الزیارات: 145، باب 57، حدیث 7؛ بحار الأنوار: 98/ 20، باب 3، حدیث 9.
(3)- کامل الزیارات: 193، باب 78، حدیث 2؛ کتاب المزار: 56، باب 26، حدیث 2؛ بحار الأنوار: 98/ 4، باب 1، حدیث 14.
(4)- ثواب الأعمال وعقاب الأعمال: 85؛ مستدرک الوسائل: 10/ 250، باب 26، حدیث 11948.

________________________________________
منابع :
کتاب اهل بیت علیهم‌السلام عرشیان فرش نشین ؛ نوشته : حضرت آیت الله حسین انصاریان

 آغاز سیر و سلوک انسان
حضرت کشته شد که برایش گریه کنند: «انا قتیل العبرة»ولی آیا معنای این حرف این است که حضرت رفت تا ما به هوس هایمان برسیم؟ دلش برایمان می سوخت و می خواست ما به هوس هایمان برسیم، بعد هم با گریه ای گناهان را پاک کنیم! یا مثل مسیحیان یکشنبه برویم کلیسا و گناهانمان را بخریم!کسی که بر امام حسین(علیه السلام) گریه می کند، غصه می خورد و آه می کشد، در حقیقت خدا را تسبیح می کند: «نفس المهموم لظلمنا تسبیح»کسی هم که خدا را تسبیح می کند می فهمد که عاشورا کار دشمن است و موضع می گیرد. گریه بر سیدالشهداء(علیه السلام)، آغاز بصیرت نسبت به جبهه حق و باطل است.
زیارت عاشورا دقیقاً بیان می کند که سیر ما، از درک عظمت این مصیبت شروع می شود. با شناخت حق و باطل، به لعن و برائت می رسیم.یک معنای «قتیل العبرة» این است که حضرت طوری به شهادت رسیدند و صحنه را به گونه ای طراحی کردند که هر چشمی گریه می کند. این گریه هم برای همه قرب می آورد؛ البته هرکسی متناسب با شأن خودش. امام سجاد(علیه السلام) سی و اندی سال گریه کردند. به حضرت عرض کردند: آقا چه خبر است؟ فرمود: شما چه می دانید این چه گریه ای است؟ یعقوب(علیه السلام) با اینکه پیامبر بود، هنگامی که فرزندش از جلوی چشمش دور شد، آن قدر گریه کرد تا چشمانش سفید شد. پیغمبر خدا که گریه نابه جا نمی کند. ادب اقتضا می کرد که برای یوسف(علیه السلام) گریه کند. گریه کردن برای امام حسین(علیه السلام) اقتضای بندگی است. همان خدایی که می گوید برای دیگران گریه نکنید، می فرماید: برای امام حسین(علیه السلام) گریه کنید. گریه بر سیدالشهداء(علیه السلام) یک گریه عادی نیست.
امام سجاد(علیه السلام) در ادامه فرمودند: وقتی که آن صحنه ها را به یاد می آورم، اشک گلویم را می فشارد.پس این هم یک جلوه عاشوراست؛ عاشورا صحنه شفاعت رسول الله(صلی الله علیه وآله وسلم) و دستگیری آن حضرت، از همه است. نه فقط گناه کارها، بلکه مخلصین، انبیای اولوالعزم و ملائکه مقرب نیز در دایره شفاعت و دستگیری حضرت قرار دارند.خدای متعال در بعضی مواقع به ملائکه مباهات کرده است؛ مانند لیلة المبیت؛ شبی که امیرالمؤمنین(علیه السلام) آن گونه فداکاری کرد. جایی که جبرئیل و میکائیل حاضر نشدند آن فداکاری را برای پیغمبر(صلی الله علیه وآله وسلم) انجام بدهند. یکی دیگر از جاهایی که خداوند به ملائکه مباهات کرده است آنجایی بود که بی بی دو عالم در محراب می ایستاد خداوند به ملائکه می فرمود:«انْظُرُوا إِلَى أَمَتِی فَاطِمَةَ سَیدَةِ إِمَائِی قَائِمَةً بَینَ یدِی تَرْتَعِدُ فَرَائِصُهَا مِنْ خِیفَتِی»
عاشورا نمایانگر رموز بندگی
یکی دیگر از جاهایی که واقعاً رموز عشق، محبت و بندگی برای ملکوتیان آشکار شده است عاشورا است. اهل عرش با دیدن عاشورا اوج گرفتند و فهمیدند که باید چگونه بندگی کنند. اگر عاشورا نبود، بعضی از رموز بندگی تا قیامت کشف نمی شد. البته انسان های عادی از درک حقیقت سجده سیدالشهداء(علیه السلام) یا کارهای دیگر حضرت در روز عاشورا عاجزند؛ اینکه به واقع در لحظه لحظه این روز بزرگ بین سیدالشهداء(علیه السلام) و خدا چه گذشته است. پس این نگاه، نگاه ناقصی است که بگوییم سیدالشهداء(علیه السلام) آن حماسه عظیم را خلق کردند فقط به دلیل اینکه شفاعت کنند. درست آن است که بگوییم عاشورا یک حماسه جامع الااطراف است و حضرت دنبال احسان و دستگیری هم بودند. حضرت دلشان نمی خواست که حتی یک نفر جهنمی شود. مرحوم سید ابن طاووس نقل می کند که ملائکه و جن آمدند و به حضرت عرض کردند شما بروید؛ ما کار را تمام می کنیم. اما حضرت فرمود: نه.
سیدالشهداء(علیه السلام) خود را پناهگاه شیعه می داند؛ اگر برگردد، شیعیان صف حق و باطل را تشخیص نخواهند داد و در این مرداب فتنه -که منشأ اصلی آن اصحاب سقیفه بودند- از بین خواهند رفت. لذا، در عاشورا هنگامی که سیدالشهداء(علیه السلام) بساط شفاعت را پهن می کند، فریاد ابلیس بلند می شود که: هیچ کس را برای من نگذاشت! و حقیقتاً اباعبدالله(علیه السلام) هرچه قابل بود را از دست شیطان نجات داد: «و یستنقذ عبادک»؛عباد را استنقاذ کرد و نگذاشت هیچ انسان قابلی در جبهه شیطان بماند.مصداق کامل سلوک با بلای ولیّ خدا، اهل بیت(علیهم السلام) و اصحاب سیدالشهداء(علیه السلام) هستند.
این ها اولین کسانی بودند که سوار بر سفینة النجاة اباعبدالله(علیه السلام) شدند و ره صد ساله را یک شبه طی کردند. معنای سلوک با بلای ولیّ خدا هم همین است؛ یعنی انسان با دستگیری و شفاعت ولیّ خدا می شود زهیر، بریر، حبیب و..

وصایای آموزنده امام حسن علیه السلام به جُناده
جُنادَةِ بن اَبی اُمَیه پس از مسموم شدن امام حسن علیه السلام به حضور آن حضرت رسید. پس از احوال پرسی، به امام علیه السلام عرض کرد: ای فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم مرا موعظه کن. امام حسن مجتبی علیه السلام مطالب بسیار مهمّی بیان کردند و از جمله فرمودند: «ای جُناده خود را برای سفری که در پیش داری پیش از فرا رسیدن اجل مهیا کن. بدان تو همواره دنیا را طلب می کنی و مرگ هم تو را طلب می کند. اندوه روزی را که هنوز نرسیده است بر روزی که در آن هستی بار مکن… بدان در مال حلال دنیا حساب و در حرام آن کیفر و عقاب و در اموال شبهه ناک عتاب هست… برای دنیای خود به گونه ای تلاش کن که گویی همیشه در آن باقی خواهی ماند و برای آخرت به گونه ای کار کن که گویی همین فردا خواهی مُرد. اگر طالب عزّت بی عِدّه وعُدّه و هیبت بی مُلک و سلطنت هستی از خواری و ذلّت گناه و نافرمانی خدا پرهیز کن و به اطاعت از فرمان او خود را ملزم ساز».

فضیلت و آثار گریه بر مصیبت امام حسن علیه السلام
ابن عباس روایت می کند که رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم فرمودند: «آن گاه که فرزندم حسن مجتبی را با زهر شهید کنند تمام ساکنان آسمان وزمین بر او سوگوار می شوند. بدانید سوگواری و گریه بر مصیبت های فرزندم حسن بسیار فضیلت دارد. هرکس در مصیبت او گریه کند چشمان او در روزی که همه دیده ها نابینا خواهند بود روشن و بینا خواهد شد و دل او در روزی که تمام دل ها اندوهناک خواهند بود از غبار اندوه پاک خواهد شد و هرکس که مرقد او را در بقیع زیارت کند، قدم های او در پل صراط، در روزی که قدم ها بر آن لرزان شوند، از لغزش در امان خواهد ماند».