یا مهدی زهرا ادرکنی

جایی نداشتیم اگر این روضه ها نبود /عشقی نبود اگر غم کرب و بلا نبود /از دستمال اشک تو خونابه میچکد /آقا مگر به زخم دو چشمت دوا نبود ؟ /من را کسی به قدر دو گندم نمیخرید /این چشم اگر به خیمه تان آشنا نبود /بر ما ز آبروی خودت خرج کرده ای /ای وای اگر که لطف نگاه شما نبود /از ما مگیر یک نفس این یا حسین را /آقا حسین گفتن ما دست ما نبود /ما با لباس نوکری اش زنده مانده ایم /عمری نبود اگر غم ارباب ما نبود/شهادت امام سجاد علیه السلام بر همه شیعیان  ودوستداران تسلیت باد.

موعظه امام به لشکر عمر سعد:
امام حسین علیه‌السلام به دشمنان نزدیک شد و خطاب به آنان فرمود:
«یا وَیْلَکُمْ أَتَقْتُلُونِی عَلى‏ سُنَّةٍ بَدَّلْتُها؟ أَمْ عَلى‏ شَریعَةٍ غَیَّرْتُها، أَمْ عَلى‏ جُرْمٍ فَعَلْتُهُ، أَمْ عَلى‏ حَقٍّ تَرَکْتُهُ؟»
واى بر شما! چرا با من مى‌‏جنگید؟ آیا سنّتى را تغییر داده‌‏ام؟ یا شریعتى را دگرگون ساخته‏‌ام؟ یا جرمى مرتکب شده‌‏ام؟ و یا حقّى را ترک کرده‌‏ام؟.
گفتند: «إِنَّا نَقْتُلُکَ بُغْضاً لِأَبِیکَ» به خاطر کینه‌‏اى که از پدرت به دل داریم، با تو مى‌‏جنگیم و تو را مى‏‌کشیم. (ینابیع الموده، ج 3 ص 79)

بر پا شده حسینیه گریه ها بیا /بر روی چشم های تر از اشک ما بیا /شال عزای تو به عزایم نشانده است /وقت عزای مان شده صاحب عزا بیا /از معرفت تهی ام و از مصلحت پُرم /تا زیر و رو شَوَم ز قدوم شما بیا /یادش به خیر صحن رضا زار می زدم: /آقا نشسته ام دَم ایوان طلا بیا /ایوان طلا اگر که نشد تا ببینمت /وقت سحر زیارت پائین پا بیا /ای خاک بر سرم که نشد خاک پای تو /یک شب خرابه دل من هم بیا بیا /من را که کُشت وا ابتاهای عمه ات /یک سر به خاک کشته کرب و بلا بیا/یا صاحب الزمان بیا….

از هجر تو طبیعت ما گریه می کند /چشم تمام آینه ها گریه می کند /چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است /گهواره‌ای به کرب و بلا گریه می کند /پای سه ساله‌ای که پر تاول آمده است /دارد به اشک آه و دعا گریه می کند /در علقمه به خاطر تو مشک پاره ای /دارد کنار دست جدا گریه می کند /گودال سرخ روز عطش نعره می کشد /از روضه های خون خدا گریه می کند

گفتگوی امام با زنان و بانوان حرم‏:
امام حسین علیه‌السلام به سوى خیمه رفت و ندا داد:
«یا سَکینَةُ! یا فاطِمَةُ! یا زَیْنَبُ! یا امَّ کُلْثُومِ! عَلَیْکُنَّ مِنِّی السَّلامُ»
اى سکینه! اى فاطمه! اى زینب! اى امّ کلثوم! خداحافظ من هم رفتم.
سکینه فریاد برآورد: پدرجان! آیا تسلیم مرگ شده‏‌اى؟! امام پاسخ داد:
«کَیْفَ لا یَسْتَسْلِمُ مَنْ لا ناصِرَ لَهُ وَ لا مُعینَ؟» چگونه تسلیم نشود کسى که یار و یاورى براى او نمانده است؟.
سکینه گفت: پدر جان! (حال که چنین است) ما را به حرم جدّمان برگردان!
«هَیْهاتَ، لَوْ تُرِکَ الْقَطا لَنامَ» هیهات! اگر مرغ قطا را رها مى‏‌کردند در آشیانه‌‏اش آرام مى‏گرفت. (اشاره به این‌‏که ما را رها نخواهند کرد).
صداى گریه بانوان برخاست، امام آنان را آرام کرد و به سوى دشمن حمله‌‏ور شد. (بحارالانوار ج 45 ص 47)