یا مهدی زهرا ادرکنی

محشور شدن با پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم

قال رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم : «اُحِبُّ الاَْطْفالَ لِخَمْسٍ : اَلاَْوَّلُ، اِنَّهُمْ هُمُ الْبَكّاؤُونَ، وَالثّانى، یَتَمَرَّغُونَ فِى التُّرابِ، وَالثّالِثُ، یَخْتَصِمُونَ مِنْ غَیْرِ حِقْدٍ، وَالرّابِـعُ، لایَدَّخِرُونَ لِغَدٍ شَیْئاً، وَالْخامِسُ، یُعَمِّرُونَ ثُمَّ یُخَرِّبُونَ»؛ كودكان را به خاطر پنج خصلت دوست دارم: اول آن كه بسیار مى گریند؛ دوم آن كه با خاك بازى مى كنند؛ سوم آن كه بدون كینه نزاع و دشمنى مى كنند؛ چهارم آن كه چیزى را براى فردا ذخیره نمى كنند؛ پنجم آن كه مى سازند، آن گاه خراب مى كنند.

حشر با پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم

چند دسته به پیامبر خدا صلى الله علیه و آله نزدیك اند. یك دسته كسانى هستند كه مهر و محبت پیامبر در دلشان زیاد است. در روایات فراوانى آمده است كه هر كس محبتش بیشتر است، به پیامبر و اهل بیت علیهم السلام نزدیك تر است. محبت وسیله حشر و نشر است. «مَنْ اَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُمْ»؛[1] كسى كه گروهى را دوست داشته باشد، با آنان محشور مى شود.

محبّ هر چند در ظاهر سنخیتى با محبوب نداشته باشد، ولى بالاخره به او مى رسد. یعنى محبت عامل رسیدن محبّ به محبوب و محشور شدن با اوست. ثُعبان یك غلام بود و پیامبر در اعلا درجه قرب. اما محبت موجب شد كه این غلام در اعلا درجه بهشت در كنار پیامبر خدا قرار گیرد.[2] محبت علت انضمام است.

ربیعة بن كعب هفت سال خدمتگزار پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم بود. یك روز پیامبر خدا از او پرسید: هفت سال به من خدمت كردى، در برابر آن از من چه مى خواهى؟ گفت: اجازه بدهید درباره آن فكر كنم. فرداى آن روز به محضر پیامبر خدا صلى الله علیه و آله رسید. پیامبر فرمودند: حاجت تو چیست؟ گفت: از خدا بخواهید كه در بهشت در جوار شما باشم. حضرت فرمودند: این مطلب را چه كسى به تو آموخت؟ گفت: یا رسول اللّه، كسى به من نیاموخت، لكن فكر كردم كه اگر از شما مال درخواست كنم، تمام مى شود. اگر عمر طولانى یا فرزند طلب كنم، سرانجامِ همه مرگ است. پیامبر لحظه اى سر به زیر افكندند و آن گاه فرمودند: «اَفْعَلُ ذلِكَ فَاَعِنّى بِكَثْرَةِ السُّجُودِ»؛[3] این چنین مى كنم، تو هم با بسیار سجده كردن مرا یارى كن.

جَوْن بن ابى مالك، غلام سیاه چهره ابوذر غفارى بود و بدنى بد بو داشت. اما به امام حسین علیه السلام پیوست و در راه آن حضرت جان فشانى كرد و به شهادت رسید. امام حسین علیه السلام بر بالین او حاضر شدند و فرمودند: «اَللّهُمَّ بَیِّضْ وَجْهَهُ وَ طَیِّبْ ریحَهُ وَاحْشُرْهُ مَعَ الاَْبْرارِ وَ عَرِّفْ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ»؛[4] خدایا، روى او را سپید كن و بوى او را خوش و او را با نیكان محشور فرما و با محمد و آل محمد آشنا و معاشر گردان.

او یك غلام سیاه بدبو بود، اما با امام حسین علیه السلام و یارانش محشور مى شود.

قرب به پیامبر صلى الله علیه و آله

از دیگر چیزهایى كه موجب قرب به پیامبر خدا صلى الله علیه و آله مى شود، حُسن خلق است. پیامبر صلى الله علیه و آله فرمودند :«اَقْرَبُكُمْ مِنّى مَجْلِساً یَوْمَ الْقِیامَةِ اَحْسَنُكُمْ اَخلاقاً»؛[5] كسى كه اخلاقش نیكوتر است، در روز قیامت در همنشینى به من نزدیك تر است. یعنى هر كس خوش اخلاق تر، مهربان تر، خیرخواه تر و با گذشت تر است، در قیامت به من نزدیك تر است. اخلاق مجموعه اى از صفات خوب است. یك صفت از صفات خوب هم كارساز است. مثلاً كسى كه با گذشت است، خیلى هنر دارد. شك نكنید كه خداوند او را مى آمرزد. در قرآن آمده است:

«وَ جَزاءُ سَیِّئَةٍ سَیِّئَةٌ مِثْلُها فَمَنْ عَفا وَ اَصْلَحَ فَاَجْرُهُ عَلَى اللّهِ»؛[6] كیفر بدى، مجازاتى همانند آن است؛ و هر كس عفو و اصلاح كند، پاداش او با خداست.

انسان هاى با گذشت اجرشان را از خداوند دریافت مى كنند و پاداش خداوند در خور بزرگى خداوند است.

در روایت آمده است :«مَنْ كانَ اَجْرُهُ عَلَى اللّهِ فَلْیَدْخُلِ الْجَنَّةَ»؛ كسى كه پاداش او بر عهده خداوند است، وارد بهشت شود. گفته مى شود آنان كیستند؟ پاسخ داده مى شود: «اَلْعافُونَ عَنِ النّاسِ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ بِلا حِسابٍ»؛ كسانى كه از مردم مى گذرند و اهل گذشت هستند، بى حساب وارد بهشت مى شوند.[7] اخلاق خیلى مهم است. اصلاً بحث سیره پیامبر براى بیان اخلاق عملى پیامبر خداست. اگر یكى از سیره هاى پیامبر را پیاده كنیم، كارمان درست است. هر كس خوش اخلاق تر است، به پیامبر نزدیك تر است.

سزاوارترین مردم به پیامبر صلى الله علیه و آله

همچنین پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمودند :«اَوْلَى النّاسِ بى یَوْمَ الْقِیامَةِ اَكْثَرُهُمْ عَلَىَّ صَلاةً فى دارِ الدُّنْیا»؛[8]

سزاوارترین مردم به من در روز قیامت كسى است كه در دنیا بیشتر از هر كس بر من صلوات بفرستد.

هر كس، كسى یا چیزى را بسیار یاد كند، یا خاطرخواه آن است، یا خاطرخواه خواهد شد. این دو لازم و ملزوم اند.

«مَنْ اَحَبَّ شَیْئاً اَكْثَرَ ذِكْرَهُ»؛[9] كسى كه چیزى را دوست دارد، فراوان از آن یاد مى كند.

انسان اگر چیزى را دوست نداشته باشد، از آن یادى نمى كند. اگر بغضش نسبت به آن چیز كامل باشد، از آن بدش مى آید. اصلاً دوست ندارد حرفش را بشنود.

«مَنْ اَبْغَضَ شَیْئاً اَبْعَضَ اَنْ یَنْظُرَ اِلَیْهِ وَ اَنْ یُذْكَرَ عِنْدَهُ»؛[10] كسى كه چیزى را مبغوض و منفور مى دارد، نگاه كردن به آن و یادآورى آن را نیز مبغوض و منفور مى شمارد.

كسى كه یاد پیامبر خدا مى كند و بر او درود و سلام مى فرستد، خاطرخواه اوست، اگر هم نباشد ـ ان شاءالله ـ مى شود.

پیش دستى در سلام

از دیگر امورى كه موجب قرب به پیامبر خدا مى شود، پیشى گرفتن در سلام است. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمود: «اَوْلَى النّاسِ بِاللّهِ وَ بِرَسُولِهِ مَنْ بَدَأَ بِالسَّلامِ»؛[11] نزدیك ترین مردم به خدا و پیامبرش كسى است كه در سلام كردن پیش دستى كند.

من این حدیث را بار اول كه دیدم جا خوردم. یعنى سلام این قدر مهم است؟! مى گوید: سزاوارترین افراد به خدا. از پیغمبر هم فراتر رفته است. ابتدا به سلام، یعنى اظهار محبت. یعنى این كه دوستت دارم. تكبر بدترین خطرهاست. چیزى كه انسان را از تكبر دور مى كند، همین سلام كردن است.«مِنَ التَّواضُعِ اَنْ تُسَلِّمَ عَلى مَنْ لَقیتَ»؛[12] از مصادیق تواضع این است كه هر كس را دیدى به او سلام كنى.

آثار و بركات سلام

همین پیش دستى در سلام یكى از سیره هاى مهم پیامبر خدا صلى الله علیه و آله بوده است. از علما كسانى هستند كه سخنرانى نمى كنند، اما وجود و حركت و اخلاق و رفتارشان درس است. اصل تبلیغ همین است. یكى از دوستان مى گفت: در یكى از محله ها رفت و آمد داشتم. دیدم بچه ها، جوان ها و مردم مى آیند و به من سلام مى كنند. این مسأله برایم غیر عادى بود. تعجب كردم. حس كنجكاوى باعث شد در این باره تحقیق كنم. پس از تحقیق معلوم شد در این كوچه یك روحانى با آداب و با اخلاق اسلامى زندگى مى كند. از اول صبح تا شب با هر كس روبرو مى شود سلام مى كند. این سیره پیامبر خدا را در این محله عملى كرده تا جا افتاده است. ببینید اگر یك سیره را پیاده كنیم، چقدر آثار و بركات دارد. خود پیامبر بر این سیره پافشارى داشتند. در روایتى آمده است :«اِنَّهُ كانَ یُسَلِّمُ عَلَى الصَّغیرِ وَالْكبیرِ»؛[13] پیامبر خدا صلى الله علیه و آله همواره به كوچك و بزرگ سلام مى كرد.

سلام به كودكان

همچنین مى فرمودند: «خَمْسٌ لا أَدَعُهُنَّ حَتَّى الْمَماتِ: … وَالتَّسْلیمُ عَلَى الصِّبیانِ لِتَكُونَ سُنَّةً مِنْ بَعْدى»؛[14] پنج چیز است كه تا آخر عمر ترك نمى كنم: … یكى هم سلام كردن بر كودكان تا این كه بعد از من سنت شود.

برخى خجالت مى كشند به بچه ها سلام كنند. مى گویند: ما بزرگتریم، چگونه به بچه ها سلام كنیم! پیامبر بر این كار پافشارى داشتند. مى خواستند بعد از خودشان جا بیفتد. بیایید به بچه ها سلام كنیم. سلام نام خداست. به نیت خدا و به نیت این كه سیره پیامبر جدا بیفتد، سلام كنید. وقتى وارد خانه مى شوید، به خانم و فرزندانتان سلام كنید. اگر هم كسى در خانه نیست، بگویید: «اَلسَّلامُ عَلَیْنا مِنْ عِنْدِ رَبِّنا». چون در قرآن آمده است: «فَاِذا دَخَلْتُمْ بُیُوتاً فَسَلِّمُوا عَلى اَنْفُسِكُم تَحِیَّةً مِنْ عِنْدِاللّهِ مُبارَكَةً طَیِّبَةً»؛[15] و هنگامى كه داخل خانه اى شدید، بر خویشتن سلام كنید، سلام و تحیتى از سوى خدا، سلامى پر بركت و پاكیزه!

یك نكته توحیدى

این سلام چقدر زیبا و قشنگ است! در حقیقت سلامى از جانب خداست. خداوند مى فرماید: وقتى وارد خانه شدید، از جانب من به خودتان سلام كنید. گوینده كیست؟ شنونده كیست؟ آن توحیدى را كه عرفا مى گویند، در یك سلام آورده است.

حاج آقا دولابى مى فرمودند: در تك تك احكامى كه از بالا آمده است، ریزه كارى هاى عرفانى براى اهلش وجود دارد. توحید را در یك سلام آورده است. گوینده و شنونده از خود چیزى ندارند؛ هر چه هست اوست. همه از سوى خداست.

خصلت هاى دوست داشتنى

پیامبر خدا بچه ها را خیلى دوست مى داشت. بچه ها بوى خدا مى دهند. بوى توحید مى دهند. باید به آن ها محبت كنیم. آن ها ولىّ خدا هستند، معصوم اند، بوى بهشت مى دهند، بوى امام هاى ما را مى دهند. گل اند، نازك اند، لطیف اند. هریك، از انسان ها و شخصیت هاى بزرگى هستند. پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمودند:

«اُحِبُّ الاَْطْفالَ لِخَمْسٍ : اَلاَْوَّلُ، اِنَّهُمْ هُمُ البَكّاؤُونَ، وَالثّانى، یَتَمَرَّغُونَ فِى التُّرابِ، وَالثّالِثُ، یَخْتَصِمُونَ مِنْ غَیْرِ حِقْدٍ، وَالرّابِعُ، لایَدَّخِرُونَ لِغَدٍ شَیْئاً، وَالْخامِسُ، یُعَمِّرُونَ ثُمَّ یُخَرِّبُونَ»؛[16]

كودكان را به خاطر پنج خصلت دوست مى دارم: اول آن كه بسیار مى گریند؛ دوم آن كه با خاك بازى مى كنند؛ سوم آن كه بدون كینه دشمنى مى كنند؛ چهارم آن كه چیزى را براى فردا ذخیره نمى كنند؛ پنجم آن كه مى سازند و آن گاه خراب مى كنند.

اول شخصیت عالم مى فرماید: من خاطرخواه بچه ها هستم، چون پنج صفت بلند و برجسته در آن هاست.

1ـ گریه فراوان

صفت اول كودكان این است كه قساوت قلب ندارند. اهل بكا و گریه هستند. «اِنَّهُمْ هُمُ الْبَكّاؤُونَ»؛ آن ها بسیار مى گریند. گاهى مى بینید كه هیچ حادثه و مصیبت سنگینى در بعضى از آدم هاى مسن اثر نمى گذارد، از بس قساوت قلب دارند. اما اگر از بچه پفكش را بگیرى، گریه مى كند. دلش نازك است. دل سخت نیست. امیرالمؤمنین علیه السلام فرمودند: «ما جَفَّتِ الدُّمُوعُ اِلاّ لِقَسْوَةِ الْقُلُوبِ وَ ما قَسَتِ الْقُلُوبُ اِلاّ لِكَثْرَةِ الذُّنُوبِ»؛[17] اشك ها جز به خاطر قساوت و سختى دل ها خشك نمى شود و دل ها جز به خاطر گناهان سخت نمى شود.

پیامبر ما شصت سال از عمر شریفش گذشته بود. سر قبر مادرش حضرت آمنه علیها السلام مثل ابر بهارى گریه مى كرد. مادرى كه حدود شصت سال پیش از دنیا رفته بود. یعنى این قدر عاطفه و احساسش قوى است! به یاد محبت هاى مادرش گریه مى كند. حتى بارها مى نشست و براى همسرش خدیجه گریه مى كرد. این صفت مهمى است. این صفت بچه ها برجسته است. یعنى دل نازك و باعاطفه هستند. دل رحم و با محبت اند. احساسشان همچون گل نازك و با طراوت است. دلشان را قساوت نگرفته است. این است كه پیامبر صلى الله علیه و آله كودكان را دوست مى داشت.

2ـ انس با خاك

دومین صفتى كه پیامبر خدا صلى الله علیه و آله آن را از علل محبوبیت كودكان برمى شمارد، این است كه «یَتَمَرَّغُونَ فِى التُّرابِ»؛ با خاك بازى مى كنند. در خاك مى روند، با خاك بازى مى كنند، روى زمین مى نشینند. و به تعبیر روایات «اِنَّ التُّرابَ رَبیعُ الصِّبْیان»؛[18]در حقیقت خاك تفریحگاه كودكان است.

بعضى بزرگترها مى گویند: من باید در صدر مجلس بنشینم. همه باید به احترام من بلند شوند. همه باید به من سلام كنند. اما این تكبرها در كودكان نیست. پیامبر خدا از این كه كسى برایشان بلند شود، ناراحت مى شدند. امام صادق علیه السلام فرمودند: «كان رَسُولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله اِذا دَخَلَ مَنْزِلاً قَعَدَ فى اَدْنَى الْمَجْلِسِ حینَ یَدْخُلُ»؛[19] شیوه همیشگى رسول خدا صلى الله علیه و آله این بود كه هرگاه وارد منزلى مى شدند، هنگام ورود پایین مجلس مى نشستند.

و نیز به اصحاب خود مى فرمودند: «اِذ اَتى اَحَدُكُمْ مَجْلِساً فَلْیَجْلِسْ حَیْثُ مَا انْتَهى مَجْلِسُهُ»؛[20] هر گاه كسى از شما به مجلسى وارد شد، همان انتهاى مجلس بنشیند یعنى انتظار نداشته باشد كه دیگران در بالاى مجلس یا در وسط مجلس جایى براى او باز كنند.

ادب الهى

پیامبر خدا هیچ تعینى نداشت. هر گاه كسى در جلسه اى وارد مى شد كه پیامبر هم در آن جلسه حضور داشتند، نمى دانست كدام یك از افراد پیامبر است؛ یعنى هیچ برترى براى خودش در نظر نداشت. مى فرمود: من دوست ندارم طورى رفتار كنم كه با دیگران فرقى داشته باشم، یا برترى در نظر مردم ایجاد شود.

آن حضرت مؤدب به آداب الهى بودند. مثل سلاطین برخورد نمى كردند، بلكه تواضع و ادب بسیار عجیبى داشتند. حتى در وقتى كه با اصحاب مى نشستند، حلقه وار مى نشستند تا تفاضل و برترى در میان نباشد. انس بن مالك مى گوید: «كُنّا اِذا اَتَیْنا النَّبى صلى الله علیه و آله جَلَسْنا حَلْقَةً»؛[21] هر گاه در محضر پیامبر صلى الله علیه و آله بودیم، دایره وار مى نشستیم.

وقتى با اصحاب مى نشست، آن قدر یگانه مى شد كه گویا یكى از آنان است. كسى كه وارد مى شد، اگر پیامبر را نمى شناخت و ندیده بود، نمى توانست تشخیص بدهد كه كدام یك از این افراد پیامبر خداست.[22] از بس خاكى و با خلق قاتى بود و خودش را تنزل مى داد. این معجزه است.

یكى از سیره هاى پیامبر صلى الله علیه و آله این بود كه روى زمین مى نشست و با برده ها غذا مى خورد.[23] فرمود: بچه ها را دوست دارم، به خاطر این كه روى زمین مى نشینند و با خاك مأنوس اند.

ما گاهى خدمت مرحوم آیت الله بهاء الدینى به این طرف و آن طرف مى رفتیم. یك روز به قصد منزل یكى از دوستان رفتیم. اتفاقاً ایشان در منزل نبود. آیت الله بهاء الدینى فرمودند: مقدارى همین جا بنشینیم. كوچه پهنى بود و مزاحمتى نبود. شخصى با آن عظمت، بى تكلف و بى تعین همان جا نشستند! فرمودند: ممكن است بعضى از افراد نفهم به ما بگویند: شما دیوانه اید. ما هم به آن ها مى گوییم: خودتان دیوانه هستید. از این كه دیگران به كسى بگویند دیوانه اى، انسان دیوانه نمى شود. اگر انسان روى زمین بنشیند، چه مى شود؟!

________________________________________

[1]بشارة المصطفى، ص 74 ؛ بحارالأنوار، ج 65 ، ص 130، ح 62 .

[2]نگاه كنید به : سفینة البحار، ج 1، ص 523 و بحارالأنوار، ج 27، ص 100، ح 61 .

[3]بحارالأنوار، ج 66 ، ص 407، ح 117 ؛ سفینة البحار، ج 3، ص 290.

[4]ابصارالحسین، ص 150 ؛ پژوهش نامه امام حسین علیه السلام ، ص 543 .

[5]بحارالأنوار، ج 101، ص 310، ح 4 ؛ مستدرك الوسائل، ج 8 ، ص 450.

[6]سوره شورى، آیه 40.

[7]پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله ، جامع الاخبار، ص 117 ؛ بحارالأنوار، ج 68 ، ص 425، ح 68 .

[8]بحارالأنوار، ج 91، ص 63، ح 52 .

[9]تنبیه الخواطر، ج 1، ص 82 ؛ شرح نهج البلاغة، ج 2، ص 318.

[10]نهج البلاغة، خطبه 160 ؛ مستدرك الوسائل، ج 12، ص 54 ، ح 13498 .

[11]الكافى، ج 2، ص 644 ، ح 3 ؛ بحارالأنوار، ج 73، ص 12، ح 50 .

[12]الكافى، ج 2، ص 646 ، ح 12 ؛ بحارالأنوار، ج 73، ص 11، ح 46 .

[13]سنن النبى، ص 96.

[14]بحارالأنوار، ج 73، ص 10، ح 38.

[15]سوره نور، آیه 61 .

[16]مواعظ العددیة، ص 340.

[17]علل الشرایع، ص 81 ، باب 74 ؛ بحارالأنوار، ج 70، ص 354، ح 60 .

[18]حكمت نامه كودك، ص 252، به نقل از كنز العمال، ج 16، ص 458، ح 4543 .

[19]مكارم الاخلاق، ج 1، ص 66 ، ح 71 ؛ بحارالأنوار، ج 16، ص 240 .

[20]مكارم الاخلاق، ج 1، ص 66 ، ح 73 ؛ بحارالأنوار، ج 16، ص 240 .

[21]مكارم الاخلاق، ج 1، ص 60 ، ح 53 ؛ بحارالأنوار، ج 16، ص 236.

[22]«وَ كانَ یَجْلِسُ بَیْنَ اَصْحابِهِ مُخْتَلِطاً بِهِمْ كَاَنَّهُ اَحَدُهُمْ فَیَأْتِى الْغَریْبُ فَلا یَدْرى اَیُّهُمْ هُوَ». المحجة البیضاء، ج 4، ص 643 .

[23]«اَلاْكْلُ عَلَى الحَضیضِ مَعَ الْعَبیدِ.» بحارالانوار، ج 73، ص 10، ح 38

حق اهل بیت(ع) بر گردن ما در حال حاضر چیست؟

از آنجا که حیات معنوى انسان برتر از حیات جسمى اوست و نیز از آنجا که رسول گرامى اسلام صلى الله علیه و آله و اهل بیت وى علیهم السلام سرچشمه نزول حیات برترند، رعایت حقوقشان نیز برتر و سنگین تر است.

از وجود مقدس رسول گرامى اسلام صلى الله علیه و آله روایت شده است که فرمود:
«أَفْضَلُ وَالِدَیْکُمْ وَ أَحَقُّهُمَا بِشُکْرِکُمْ مُحَمَّدٌ وَ عَلِیٌّ؛[1] برترین پدران شما و لازم ترین آنان به احترام و تشکر شما، محمد و على مى باشند.»

همچنین از امیر عارفان على علیه السلام نقل شده است که فرمود: از رسول خدا صلى الله علیه و آله شنیدم که فرمود:
«أَنَا وَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ أَبَوَا هَذِهِ الْأُمَّةِ وَ لَحَقُّنَا عَلَیْهِمْ أَعْظَمُ مِنْ حَقِّ وَالِدَیْهِمْ فَإِنَّا نُنْقِذُهُمْ إِنْ أَطَاعُونَا مِنَ النَّارِ إِلَى دَارِ الْقَرَارِ وَ نُلْحِقُهُمْ مِنَ الْعُبُودِیَّةِ بِخِیَارِ الْأَحْرَارِ؛[2] من و على ابن ابیطاب پدران این امّتیم و حق ما بزرگ تر از حق پدران و مادران آنهاست. پس اگر از ما اطاعت کنند آنان را از آتش به سوى جایگاه ابدى نجات مى دهیم، و آنان را از بندگى به بهترین آزادگى ملحق مى سازیم.»

بنابراین، رعایت حقوق اهل بیت علیهم السلام بسیار مهم، لازم و ضرورى است که هر شیعه باید در ادای آن کوشش کند و نهایت تلاش خود را به عمل آورد. که در ذیل به چند مورد از حقوق مهم اهل بیت علیهم السلام اشاره می کنیم:
1-حفظ آبروى اهل بیت علیهم السلام با مراقبت در اعمال خودمان که منتسب به آن بزرگواران هستیم.
امام صادق (ع) فرمودند: مَعَاشِرَ الشِّیعَةِ كُونُوا لَنَا زَیْناً وَ لَا تَكُونُوا عَلَیْنَا شَیْناً؛[3] اى گروه شیعه زینت ما باشید و زشتى ما نباشید.

2- دوستی اهل بیت (علیهم السلام) که از وظایف واجب ما نیز هست:
قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى‏[شوری/23] بگو: بر این رسالت مزدى از شما، جز دوست داشتن خویشاوندان، نمى‌‏خواهم.

3- ترک گناه و زشتی، تا به هنگام عرضه اعمال ما به امام، سبب رنجش و ناراحتی ایشان نشویم:
اعمال و كردار شیعیانمان در صبح و شام بر ما عرضه میگردد، اگر در كردارهاى آنها گناهى باشد از خداوند درخواست میكنیم از آن‏ها درگذرد، و اگر داراى اعمال حسنه باشند از آن تقدیر میكنیم.[4]

4- شناخت مکتب اهل بیت (علیهم اسلام) تا بدان عمل نموده، و آن را ضایع ننماییم:
حضرت علی (ع) می فرمایند: خداى تبارك و تعالى … ما را درو جاده‏و راه و طریق معرفت خود قرار داد، كسانى كه از ولایت ما روگردانیده و دیگران را بر ما ترجیح دهند از صراط مستقیم منحرفند [در قیامت از صراط بسر در آیند] برابر نیست و برابر نیست كسانى كه مردم به آنها پناه گیرند (كه ما اهل بیت پیغمبر باشیم) با كسانى كه خود محتاج پناهندگى بدیگران باشند (كه پیشوایان عامه باشند)[5]

5- اطاعت از دستورات اهل بیت (علیهم السلام)
حضرت علی (ع) می فرمایند: لَنَا عَلَى النَّاسِ حَقُّ الطَّاعَةِ وَ الْوَلَایَةِ وَ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ حُسْنُ الْجَزَاءِ؛[6] ما راست بر مردم حقّ فرمانبردارى و دوستى، و از براى ایشانست از خداى سبحانه نیكوئى جزاء.

6- برائت و بیزاری از دشمنان اهل بیت (علیهم السلام)
از حضرت صادق علیه السّلام روایت شده هر كس ما را براى رضاى خدا دشمنان ما را دشمن دارد و دشمنى آنان را در دلش پنهان كند بعد روز قیامت وارد محشر شود و بر او باندازه‏ ى تپه‏ هاى ریگ و كف دریاها گناه باشد خداى تعالى برایش مى ‏آمرزد.[7]

7- زیارت اهل بیت (علیهم السلام)
امام رضا (ع) بدرستى كه از براى هر امامى عهدیست در گردن دوستان او و شیعیان او بدرستى كه از تمامى وفاى عهد و نیكى اداى آن زیارت قبرهاى ایشانست.[8]

8- احیای امر اهل بیت (علیهم السلام) به معنای ترویج مکتب آنها
حضرت رضا (ع) فرمودند: خدا رحمت كند بنده را كه زنده بدارد امر ما را. عرض كردم چگونه زنده بدارد امر شما را فرمود بیاموزد علوم ما را و بمردم تعلیم كند چه مردم اگر محاسن و تدارك كلام ما را بدانند پیروى كنند ما را.[9]
البته حقوق ایشان بسیار است. و ماهیت این حقوق نیز با دقت در مسائل گفته شده، چیزی جز منفعت به حال خودمان نیست.

[1]. بحار الأنوار ا، ج‏66، ص: 343.
[2]. بحار الأنوار ا، ج‏66، ص: 343.
[3]. أمالی الصدوق، ص 400 ، المجلس الثانی و الستون‏.
[4]. مسند الإمام الرضا علیه السلام، ج‏1، ص: 207.
[5]. الكافی، ج‏1، ص: 184.
[6]. تصنیف غرر الحكم و درر الكلم ص 117.
[7]. إرشاد القلوب إلى الصواب، ج‏2، ص: 253.
[8]. جامع الأخبار، ص: 33.
[9]. عیون أخبار الرضا علیه السلام، ج‏1، ص: 307.

اتّفاقات واقع شده در هنگام ولادت پيامبر اكرم (ص)

امام صادق معجزاتي را که هنگام ولادت پيامبر اکرم آشکار شد، چنين بر مي‌شمارد:
1- ابليس از ورود به آسمان هاي هفتگانه محروم شد.
2- شياطين دور شدند.
3- تمامي بت ها در بتکده به صورت بر زمين افتادند.
4- ايوان کسري شکست و چهارده کنگره‌ي آن سقوط کرد.
5- آب درياچه ساوه خشک شد.
6- سرزمين خشک سماوه، آب پيدا کرد.
7- آتشکده فارس پس از هزار سال خاموش شد.
8- نوري از سرزمين حجاز بر آمد تا به مشرق رسيد.
9- کاهنان عرب علوم خود را فراموش کردند.
10- سحر ساحران باطل شد.
استحيائيل ــ يکي از فرشتگان بزرگ خدا ــ در شب تولد حضرت محمد بر کوه ابوقبيس ايستاد و با صدايي بلند گفت:« اي مردم مکه! به خدا و فرستاده او و نوري که با او فرو فرستاده‌ايم ايمان بياوريد.»
بحارالانوار، ج15، ص257 — امالي صدوق

دعایی‌ برای ‌رفع گرفتاری‌ به نقل از امام‌زمان ( عجل الله تعالی فرجه الشریف)
حضرت حجت (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، دعایی را به مرحوم آیت الله سید مرتضی کشمیری یاد دادند تا در ایام گرفتاری‌های زندگی خوانده شود.

مرحوم آیت الله سید مرتضی کشمیری از عرفای به نامی است که بزرگان او را قبول داشته و کراماتی از او نقل کرده اند؛ ایشان از وجود نازنین امام زمان یک دعایی را شنیده و نقل می‌کند که حضرت به من فرمودند؛ هر وقت به بن‌بست رسیدی این دعا را بخوان:

«يا مَن إذا تضايقتِ الأمورُ فَتحَ لها باباً لم تَذهَب اليه الأوهامُ صَلِّ على محمد و آل محمد و افتح لأموريَ المتضايقةِ باباً لم يَذهَب اليه وَهمٌ يا ارحم الراحمين».

در این دعا بر خداوند عرضه می‌داریم: « ای خدایی که وقتی حلقه‌های بلا به هم گره می‌خورد و انسان را در فشار قرار می‌دهد ؛ در این زمان دری را به روی بندگان باز می‌کند که فکر و وهم بشر هم به آن جا نمی رسید. خدایا صلوات خود را بر محمد و آل محمد نازل فرما و مرا که در بن بست گیر کرده ام، تو خودت راهی برایم باز کن که به عقل من نمی رسد».

از بیانات حجت الاسلام کاظم صدیقی

از پندهاى پيامبر صلى الله عليه و آله سلم

مردى خدمت رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم رسيد. عرض كرد: يا رسول الله ! بر من عملى بياموز كه خدا مرا دوست داشته باشد، و مردم نيز مرا دوست داشته باشند، و مال من زياد گردد، و بدن من سالم باشد و عمر من طولانى شود و با شما در قيامت محشور گردم .
پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم در جواب فرمودند: اين شش خصلت است و احتياج به شش خصلت نيز دارد.
1- هرگاه بخواهى خداوند تو را دوست بدارد، از غير او پروا كن و تقوا پيشه ساز.
2- هرگاه بخواهى مردم تو را دوست بدارند، به آنان نيكى كن و چشم طمع به دارايى آنان نداشته باش .
3- هر گاه بخواهى خداوند ثروتت را افزون كند، آن را پاك گردان (واجبات مالى خود را اداء كن ).
4- هرگاه بخواهى خداوند بدنت را سلامت بدارد، بسيار صدقه بده .
5- هرگاه بخواهى خداوند عمرت را طولانى كند، صله رحم كن .
6 - هرگاه بخواهى خداوند تو را با من محشور گرداند سجده هايت را طولانى كن